In de wachtstand

Sinds vorige week hebben we geen eigen woning meer. Ons huis is verkocht, en met pijn in mijn hart heb ik vorige week de deur voor de laatste keer achter me dicht getrokken.
Helaas moesten we verhuizen terwijl we nog geen nieuwe woning hebben gevonden. Vier maanden oplevertermijn bleek niet lang genoeg om iets nieuws te vinden.

De woningcorporatie heeft een bijzondere definitie van het woord 'urgentie', want het heeft twee maanden geduurd voordat het papierwerk rond was. En in de twee maanden daarna zijn er maar twee huizen vrijgekomen in onze woonplaats, maar helaas waren er nog twee wachtenden voor mij...
Kopen of huren in de vrije sector zijn geen optie, omdat ik geen baan meer heb, en ook geen spaargeld meer.

Intussen hebben we onze intrek genomen in een vakantiewoning, op een kleine 10 km afstand van de school van de kinderen. Onze meubels hebben we opgeslagen. Ik pendel een aantal keren per dag op en neer, en intussen zit ik 'in de wachtstand'. Het voelt alsof mijn leven op pauze staat.

Het voelt niet lekker zo. Het pendelen zorgt voor veel onrust. Het is moeilijk om in overeenstemming te leven met wat voor mij belangrijk is. We maken bijvoorbeeld veel gebruik van de auto, kunnen hier nauwelijks afval scheiden en produceren meer afval omdat we een heel klein koelkastje hebben. Verder eten we weer meer vlees omdat ik even niks anders kan bedenken, want mijn brein functioneert niet echt optimaal...

Gelukkig heeft deze gedwongen pauze ook een aantal voordelen. Ik heb weer tijd om te lezen, en om na te denken welke kant het op moet met mijn leven. Over wie ik ben, en wat ik wil. Voor me ligt een blanco canvas, wat kan worden ingevuld met een woning, baan en eventueel relatie, zoals ik dat zelf wil.
Zo'n kans krijg je niet vaak in het leven, en daarom wil ik weloverwogen keuzes maken.
Dus droom ik er lustig op los. Over een huisje met een moestuin, grijs water systeem en zonnepanelen, over een leuke baan voor twee dagen, zodat ik tijd en energie overhoud voor mijn kinderen, een eigen zaakje en mijn 'urban homestead'. En als het even kan een knappe prins op een witte fiets...